Μπαμπά,
Σου γράφω από τη Ρώμη. Είναι η πρώτη μέρα με λίγο ήλιο – οι ακτίνες του παλεύουν με τα σύννεφα, μπας και καταφέρουν να αγγίξουν τα κτήρια της πόλης. Πριν λίγο κλείσαμε το τηλέφωνο, κι όμως νιώθω πως δεν σου είπα όσα ήθελα να σου πω στ’ αλήθεια. Να, είδες; Ακόμα και τώρα ξεκίνησα αυτό το γράμμα μιλώντας για τον καιρό…
Το ήξερες ότι η Ρώμη έχει περίπου 2.500 σιντριβάνια; Ένας ξεναγός εδώ μάς είπε πως υπάρχει ένας μύθος για τη Φοντάνα ντι Τρέβι: οι επισκέπτες ρίχνουν τρία κέρματα στο νερό, και το καθένα συμβολίζει κάτι. Το πρώτο, πως θα επιστρέψεις στη Ρώμη. Το δεύτερο, πως θα βρεις τον έρωτα. Το τρίτο, πως θα παντρευτείς. Έπρεπε να έρθω τρεις φορές στη Ρώμη για να το μάθω αυτό;
Κάθε μέρα, εκατοντάδες χέρια αφήνουν κέρματα στο νερό, γεμάτα όνειρα και προσδοκίες. Άλλοι εύχονται μια δεύτερη ευκαιρία. Άλλοι, μια νέα αρχή.
Όλοι, όμως, κάτι ζητούν. Όλοι κάτι εύχονται.
Ο ξεναγός μάς έδωσε λίγο χρόνο να θαυμάσουμε το τοπίο. Στάθηκα μπροστά στο σιντριβάνι με το κέρμα στο χέρι… και σκέφτηκα εσένα.
Θυμάμαι από μικρή να ακούω τις ιστορίες σου από την Ιταλία. Για τις σπουδές, για τους δρόμους, για τη γλώσσα, για τα φαγητά – μα πιο πολύ για την αίσθηση. Σαν να είχες αφήσει εκεί ένα κομμάτι σου. Αυτή η αινιγματική νοσταλγία που στόλιζε τις αφηγήσεις σου με γέμιζε πάντα με απορίες. Πέρασες καλά εκεί; Βρήκες αυτό που αναζητούσες; Χωρίς να το ξέρεις, με έκανες να θέλω κι εγώ να το βρω.
Αυτή ήταν η ευχή που έκανα, κάθε φορά που σε άκουγα να μιλάς για τότε:
να βρεθώ σε εκείνα τα μέρη που είδες με τα δικά σου μάτια.
Τότε πίστευα πως οι ευχές δουλεύουν απλά. Σχεδόν μαγικά. Αόρατα. Τις φυσάς πάνω στα κεριά της τούρτας σου και, κάπως, το σύμπαν τις ακούει. Τις ακουμπάς πάνω σε ένα πεφταστέρι και σηκώνει αυτό το βάρος της εκπλήρωσης. Τις γράφεις στην αρχή της χρονιάς και, στα τελευταία δευτερόλεπτα πριν την αλλαγή, υπόσχονται να μη σε απογοητεύσει το νέο έτος.
Όταν ήμουν μικρή, οι ευχές ήταν κάτι που τα μικρά μου χεράκια δεν μπορούσαν να φτάσουν από μόνα τους. Κάτι που χρειαζόταν την πολύτιμη βοήθεια κάποιου άλλου.
Τώρα που μεγάλωσα, ξέρω ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Όχι ότι έχω χάσει την πίστη μου στις ευχές — απλώς, προτιμώ την πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Οι ευχές βαφτίστηκαν “στόχοι”! Γιατί; Γιατί κάποιες ευχές πραγματοποιούνται αργά. Ή και καθόλου. Κάποιες ξεθωριάζουν. Άλλες αλλάζουν μορφή. Και μερικές… μας τρομάζουν. Γιατί, αν γίνουν πραγματικότητα, δεν ξέρουμε αν θα τις αντέξουμε.
Ενώ οι στόχοι… Οι στόχοι είναι πιο εύκολα υλοποιήσιμοι. Είναι θέμα απόφασης. Έτσι μου είπαν, μπαμπά.
Ο ξεναγός κουνάει τη σημαιούλα του, προτρέποντας να συνεχίσουμε την περιπλάνηση. Χαμογελάει και ψελλίζει (μισά αγγλικά, μισά ιταλικά): “Leeet’s move onnn, andiamooo”.
Στάσου, καλέ μου, δεν έκανα ακόμα την ευχή!
Αυτό που πραγματικά θέλω, είναι να μείνω λίγο ακόμα εδώ. Πρέπει να ρίξω κι εγώ το κέρμα μου.
Το κρατάω στα δάχτυλά μου, το γυρίζω αργά. Νιώθω την ψύχρα και το βάρος του να χάνεται μέσα στην παλάμη μου. Διστάζω να το αφήσω. Κι αναρωτιέμαι: τι εύχομαι εγώ;
Να γυρίσω πίσω στο γνώριμο ή να συνεχίσω μπροστά χωρίς να κοιτάξω πίσω ξανά; Να βρω αυτό που ψάχνω ή να αποδεχτώ πως ποτέ δεν ήταν εκεί;
Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου, μπαμπά; Τι έκανες, όταν βρέθηκες κι εσύ στο δικό σου σταυροδρόμι;
Κλείνω τα μάτια. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και το αφήνω να φύγει. Το ακούω να χτυπά στο νερό, να βυθίζεται σιωπηλά — και να παίρνει μαζί του όλα όσα δεν τόλμησα να πω.
Τα σιντριβάνια κρατούν τα μυστικά και τις επιθυμίες όσων στέκονται μπροστά τους. Αν είναι αλήθεια, τότε σήμερα τους χάρισα κι εγώ το δικό μου.
Ακόμα κι αν δεν ξέρω πού πηγαίνω, έχω την ελπίδα πως βαδίζω στον σωστό δρόμο.
Μπαμπά, σου γράφω αυτό το γράμμα χωρίς να ξέρω αν θέλω να επιστρέψω ή να προχωρήσω.
Αλλά ξέρω πως σήμερα, εδώ, δίπλα στο σιντριβάνι, νιώθω λιγότερο χαμένη.
Και ίσως, αυτό να αρκεί.
Υ.Γ. Η Ρώμη είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ!
Με αγάπη,
το παιδί σου
hi
Hi!🙂