Αγαπημένο μου πλάσμα,
Έχω μέρες να σου γράψω, μα η σκέψη μου είναι πάντα κοντά σου. Δεν έχω νέα να σου πω, μόνο κάποιες σκέψεις που με βασανίζουν τελευταία…
Ξύπνησα σήμερα με έναν παλμό να κοπανάει τα μηνίγγιά μου∙ από εκείνη τη σκιώδη παγωνιά που σου αφήνουν τα όνειρα, όταν θυμάσαι το γλυκόπικρο συναίσθημα από το πέρασμά τους.
Δεν έμοιαζε με εφιάλτη. Δεν είχε τέρατα, σκιές και θανάτους. Όλο το σκηνικό του ήταν κάθε άλλο παρά άγνωστο. Πάνω στο κομοδίνο μου, αντί για το ποτήρι νερό και το μισοδιαβασμένο βιβλίο μου, βρισκόταν ένα κομμάτι χαρτί. Λευκό, λεπτό, με κοφτές οδοντωτές άκρες. Συγκεκριμένα, έγραφε:
Ημερομηνία: 13/05/2025
Ώρες ύπνου: 5 ώρες και 11 λεπτά
Scroll χωρίς λόγο: 57 λεπτά
Άγχος stand-by: 1 ώρα και 09 λεπτά
Ειλικρινές γέλιο: 00 λεπτά
Παρατήρηση ουρανού: 00 λεπτά
Συνολική χρέωση: 7 ώρες και 17 λεπτά ζωής
Μόλις τότε είδα τι έγραφε στην κορυφή. Ήταν μια απόδειξη. Μια απόδειξη παροχής… χρόνου!
Κάτω-κάτω, με μικροσκοπικά γράμματα, είχε μια υποσημείωση. Σχεδόν το κόλλησα στο πρόσωπό μου για να τη διαβάσω.
Επιστροφές και αλλαγές δεν επιτρέπονται.
Παρακαλώ, ανανεώστε το υπόλοιπό σας αύριο.
Έμεινα να κοιτάζω την απόδειξη όπως κοιτάς ακτινογραφία: βλέπεις το μέσα σου, λες κι είναι ξένο. Λες και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είσαι έτσι πραγματικά, ότι αποκλείεται να αντιπροσωπεύει εσένα αυτό το… χάλι! Όσο την κοίταζα, ανήμπορη να συνειδητοποιήσω το τι ήθελε να μου δείξει, η μυρωδιά του χαρτιού με έπνιγε όλο και πιο πολύ.
Άρχισα να νιώθω τους αριθμούς να κυλούν στις φλέβες μου. Χτυποκάρδια σε δόσεις άγχους. Ανάσες ύπνου στο βωμό μιας προθεσμίας. Αυτοεκτίμηση ροκανισμένη από αέναα «πρέπει». Δεν είναι δυνατόν… έπρεπε να βάλω κάτω τα λογιστικά! Και τότε, ξύπνησα.
Κατευθύνθηκα στο σαλόνι ιδρωμένη και έβαλα κατευθείαν μια κούπα γαλλικού καφέ. Άνοιξα το τετράδιο και ξεκίνησα να γράφω μια λίστα που, ομολογουμένως, θα έβρισκες κι εσύ εντελώς γελοία.
Λογιστικός έλεγχος… Ψυχής
- Δευτερόλεπτα που οι ειδοποιήσεις ήταν στο mute: 41
- Λεπτά που ο καφές πάγωσε για ένα email «εξαιρετικά επείγον»: 12
- Ώρες που μίλησα στον εαυτό μου με καλοσύνη: –
- Σιωπηλό κορμί κουλουριασμένο με βιβλίο: 17 λεπτά. (έστω, κάπου έχω κι ένα κέρδος)
Η λίστα συνεχίστηκε και συνεχίστηκε… Και ένα έχω να σου πω: ο απολογισμός δεν ήταν καλός. Δεν διορθώνονται αυτά τα νούμερα, όσο κι αν τα φιλτράρεις. Είναι αστείο που πιστεύουμε ότι έχουμε χρόνο για να γίνουμε καλύτεροι αύριο. Είναι αστείο που πιστεύουμε ότι αύριο θα γίνει επιτέλους προτεραιότητα το να δείξουμε περισσότερη προσοχή σε όσα έχουν πραγματικά αξία.
Λίγο πριν ξεσπάσει μια μικρή κρίση πανικού, έστρεψα την σκέψη μου στις επενδύσεις μου: τα ξημερώματα που έγιναν φωτιά για μια ιδέα, γύρισαν πίσω σε περηφάνια· τα δάκρυα γέλιου μ’ έναν φίλο που με ξημέρωσαν, μ’ έκαναν πλουσιότερο σε ανάσα. Εκεί, ναι – ο τόκος πληρώθηκε σε χαρά.
Όμως οι φόροι ήταν εκεί, και δεν μπορούσα να τους αγνοήσω. Τα ατελείωτα scroll που εξαέρωσαν λεπτά της ζωής μου χωρίς κανένα λόγο. Το meeting στις 23:47 που κόστισε το πρωινό μου ξύπνημα και την υπόσχεση να απολαύσω τον ήλιο. Το «μένω λίγο ακόμη» σε καταστάσεις που ροκάνισαν την αυτοπεποίθησή μου με τόκο που αργεί η αποπληρωμή του.
Και τότε, σαν ένας άλλος μεγαλολογιστής, σαν ένας καταξιωμένος ψυχολόγος, σαν ένας φιλόσοφος παλιάς κοπής, ρώτησα τον εαυτό μου:
ΠΟΣΗ ΖΩΗ ΑΝΤΑΛΛΑΣΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ; ΑΞΙΖΕ, ΤΕΛΙΚΑ, Η ΘΥΣΙΑ;
Δεν ήταν εύκολη η συνειδητοποίηση. Δεν ήταν εύκολη η απάντηση. Μα, δεν μπορούσα να επιτρέψω στον εαυτό μου να συνεχίσει με αυτή την στρατηγική. Έπρεπε να αλλάξουν τα νούμερα άμεσα!
Νέος… τιμοκατάλογος
Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να πληρώνουμε τη ζωή – η ζωή κοστίζει. Μα μπορούμε ν’ αλλάξουμε το νόμισμα:
- Για κάθε ώρα «θορύβου», διεκδικώ τρία λεπτά παχιάς σιωπής.
- Ένα «όχι» σε ό,τι με στραγγίζει, μου πιστώνονται εικοσιτέσσερα χτυποκάρδια στον ρυθμό μου.
- Μιάμιση σελίδα βιβλίου αντί για είκοσι stories; Απόδοση σε όνειρα και εξέλιξη: διπλή.
Και κυρίως, θυμάμαι τις χαραμάδες που δεν κοστίζουν, μα δίνουν τα πάντα: ένα απολαυστικό γλυκό μετά από μια εβδομάδα προσεγμένης διατροφής – δέκα λεπτά καταιγιστικής ευτυχίας χωρίς καμία ενοχή· λίγα λεπτά ουσιαστικής ατένισης έξω από το παράθυρό μου – δύο ανάσες που γεμίζουν το μέσα μου.
Υπογραφή νέας σύμβασης!
Κρατώ την απόδειξη του ονείρου στα χέρια και την υπογράφω ξανά, αυτή τη φορά με επίγνωση:
Θα πληρώσω, ναι. Με τα καλύτερα λεπτά και τις ακριβότερες ανάσες μου.
Μόνο όμως για ό,τι με κάνει να αναπνέω πιο βαθιά, ν’ αγαπώ πιο δυνατά, να στέκομαι πιο αληθινά. Όταν πέσει η αυλαία και ο ταμίας ζητήσει τον τελικό λογαριασμό, δεν θέλω ρέστα. Θέλω να ’χω ξοδέψει κάθε σταγόνα χρόνου σε ιστορίες που βγάζουν σπίθες.
Κι αν αύριο βρω πάλι μια λωρίδα χαρτί στο κομοδίνο μου, ελπίζω η εκτύπωση να γράφει με bold, ανεξίτηλα γράμματα, τη μόνη λέξη που δεν κοστίζει τίποτα και αξίζει τα πάντα: ΠΑΡΟΥΣΑ.
Σε φιλώ.