Έχουμε να μιλήσουμε κάτι παραπάνω από μήνα. Για την ακρίβεια, 39 μέρες και μια ακόμα Τετάρτη. Μη το θεωρήσεις υπερβολή […]

Μπαμπά,Σου γράφω από τη Ρώμη. Είναι η πρώτη μέρα με λίγο ήλιο – οι ακτίνες του παλεύουν με τα σύννεφα,

Λοιπόν…  Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό το γράμμα. Ίσως γιατί μου είναι δύσκολο να σου απευθύνω τον λόγο μετά

Προς εσένα,που ξύπνησες σε μια ακόμα βαριεστημένη Δευτέρα. Χτυπάει το ξυπνητήρι. Δεν έχει σημασία η ώρα, πρέπει απλώς να σηκωθείς

Η Βενετία δεν ανήκει σε κανέναν χρόνο. Δεν είναι ούτε παρελθόν, ούτε παρόν—αιωρείται πάντα κάπου ενδιάμεσα. Στενά δρομάκια, απαλοί κυματισμοί

Γράμμα αναγνώστριας. Ελένη Π., σε ευχαριστώ πολύ για το μοίρασμα!   Καλησπέρα. Σου γράφω για να σου πω ότι μου λείπεις.