Αγαπημένο μου πλάσμα,
Έχω να γράψω στο blog ένα μήνα!
Ξεκίνησε σαν “μια μικρή παύση”. Μια μέρα χωρίς γράψιμο. Μετά άλλη μία. Κι ύστερα… Υπάρχουν φορές που ακόμα κι αυτό που αγαπάς… το αφήνεις πίσω.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα έγραφα όλη μέρα. Θα άνοιγα το τετράδιο ή το laptop και οι λέξεις θα κυλούσαν αβίαστα. Όλες οι ώρες στο YouTube με βιντεάκια αποτελεσματικής διαχείρισης χρόνου δεν θα είχαν πεταχτεί στο κενό, όλο το ατελείωτο scroll σε αψεγάδιαστες ρουτίνες των influencers δεν θα είχε γίνει απλά «αποθήκευση για αργότερα», όλες οι καλογραμμένες, πολύχρωμες To-do Lists μου δεν θα έμεναν απλώς όμορφα καλλιτεχνήματα. Θα είχαν μετουσιωθεί σε πράξη.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν θα ήμουν η CEO της αναβολής!
Οραματίζομαι εκείνη την ημέρα που όλα θα γίνουν «όπως πρέπει». Που τίποτα δε θα μείνει για αύριο. Που μια υπόσχεση θα γίνει πράξη, χωρίς να με βρίσκει στη μέση της διαδρομής ένα πιο… ενδιαφέρον κλικ ή ένα ξαφνικό «ας κάνω αυτό καλύτερα μωρέ». Όλο την φαντάζομαι, ξανά και ξανά υπόσχομαι στον εαυτό μου πως η επόμενη μέρα δε θα μοιάζει με τη σημερινή, τη χθεσινή, αυτή του προηγούμενου μήνα, ούτε με τις τόσες που έχω «βιώσει» μέσα στα χρόνια. Ή μήπως έχω «δημιουργήσει»;
Ανήκω στη γενιά των «αδιάγνωστων».
Τότε, οι «δυσ-» διαταραχές δεν ήταν στη μόδα. Όλα λύνονταν με ένα απλό:
- «Απλώς βαριέσαι»,
- «Μα είσαι τόσο τεμπέλης, θεέ μου»,
- «Καλά, τι πρέπει να κάνω επιτέλους για να μπεις σε σειρά;».
Κρινόμασταν για το δωμάτιο που έμοιαζε πεδίο μάχης, για τις φωτοτυπίες που πάντα ξεχνιόνταν στο σχολείο, για τις ζωγραφισμένες σελίδες στα βιβλία. Δεν λέω ότι δεν είχαν δίκιο να προσπαθούν να μας βάλουν σε τάξη, αλλά η δική τους τάξη απείχε αιώνες από αυτό που πρόσταζε το δικό μας μυαλό.
Έτσι μεγάλωσα.
Προσπαθώντας να ακολουθήσω τα βήματα των άλλων, να χωρέσω σε ένα παπούτσι που δε μου έκανε ποτέ. Κατακρίνοντας, σιωπηλά και φωναχτά, τον εαυτό μου που διαφέρει. Αναζητούσα συνεχώς μαγικές συνταγές για να γίνω «κανονική». «Νορμάλ». Για να μην ενοχλώ πια.
Η πίεση να χωρέσω στα καλούπια τους ήταν ασφυκτική. Απαρνήθηκα τον εαυτό μου, γιατί ποτέ δεν τον κατάλαβα. Δεν ήξερα πώς να του απλώσω το χέρι. Και κανείς, μέχρι τώρα, δεν τον αγκάλιασε όπως ήθελε. Όπως του άξιζε.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μια αυθόρμητη ανάγκη να εξηγήσω; Δεν μου ζήτησες εξηγήσεις για την απουσία μου, το πιο πιθανό είναι ότι ούτε καν την παρατήρησες.
Η συγγνώμη για την αναβλητικότητα δεν είναι δράση. Είναι, ωστόσο, μια παραδοχή που οδηγεί σε πράξη.
Γιατί, σε κάθε πράγμα που αναβάλλω, κάνω ένα βήμα πίσω από αυτό που με γεμίζει. Σε κάθε «snooze» του ξυπνητηριού, χάνω λεπτά ενός υπέροχου πρωινού στο μπαλκόνι, πριν ξεκινήσει η τρέλα της ημέρας. Κάθε μέρα που δεν γράφω, νιώθω ένα κομμάτι μου να λείπει. Ένα κομμάτι που, πριν από μερικούς μήνες, με οδήγησε να σου γράφω αυτή τη στιγμή. Χάνω τη σύνδεσή μου με εσένα! Κάτι που μου δίνει απεριόριστη χαρά και ευγνωμοσύνη.
Όλα αυτά είναι δικά μου, ναι.
Και ναι, σε αφορούν.
Γιατί ξέρω πως δεν είμαι η μόνη στον πλανήτη που τα σκέφτεται. Ούτε η μόνη που τα κάνει. Συναντώ συχνά βλέμματα που κρύβουν την ίδια μάχη, ακούω ψιθύρους που φανερώνουν την ίδια ανασφάλεια. Έχεις κι εσύ στόχους που αφήνεις για αργότερα. Και ξέρουμε και οι δύο ότι το κάνουμε από φόβο! Με την σκέψη πως ίσως αργότερα οι συνθήκες θα είναι καλύτερες.
Έτσι, έρχομαι να σε ρωτήσω:
- Πόση ζωή αναβάλλεις, περιμένοντας την ιδανική, τέλεια, ακαταμάχητη στιγμή που ο εαυτός σου θα νιώθει έτοιμος;
- Πόσες στιγμές σου έχεις χάσει, παρασυρόμενος από κάτι που σου φάνηκε πιο ενδιαφέρον, πιο χρήσιμο ή πιο βολικό εκείνη την ώρα;
- Κι αν η στιγμή που περιμένουμε δεν έρθει ποτέ;
- Κι αν η πραγματικά «σωστή» στιγμή είναι αυτή που αποφασίζουμε να κάνουμε ένα μικρό βήμα;
Ίσως η απάντηση να κρύβεται σε αυτή την πρώτη, μικρή κίνηση, που θα υποστηρίξει όχι μόνο αυτό που θες να κάνεις, αλλά και αυτό που θες να γίνεις. Γιατί, μερικές φορές, το πρώτο βήμα είναι απλώς να το αναγνωρίσεις. Και να μετακινηθείς ελαφρώς.
Καλή επάνοδο, λοιπόν, με μικρά, αλλά σταθερά βήματα.
Δεν υπάρχει τέλεια στιγμή. Υπάρχει αυτή.
Τώρα.
Εσύ. Κι εγώ.
Αληθινοί.
Με όλα μας.
ΥΓ. Αν κι εσύ λες συνέχεια «θα το κάνω αύριο», άσε μου ένα σχόλιο. Να μην αναβάλλουμε τουλάχιστον την κουβέντα μας.