Από μικροί μαθαίνουμε να ψάχνουμε «τους ανθρώπους μας». Τους φίλους, τους συνοδοιπόρους, εκείνους που θα μας καταλαβαίνουν χωρίς πολλά λόγια. Αλλά κανείς δεν μας λέει πόσο δύσκολο είναι αυτό στην πραγματικότητα.
Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή που συνειδητοποιείς ότι το να βρίσκεις τους ανθρώπους σου δεν είναι θέμα τύχης, αλλά επιλογής. Στην αρχή, ακολουθείς ό,τι είναι γνώριμο—τους ανθρώπους που έτυχε να μεγαλώσετε μαζί, τους συναδέλφους που μοιράζεστε το ίδιο γραφείο, τις παρέες που σχηματίστηκαν σχεδόν τυχαία. Κι επειδή η ζωή είναι γεμάτη τέτοιες συγκυρίες, δεν σκεφτόμαστε πάντα αν αυτοί οι άνθρωποι μάς ταιριάζουν πραγματικά.
Αλλά, αργά ή γρήγορα, κάτι μέσα σου αρχίζει να ψιθυρίζει: Είναι αυτοί οι δικοί μου άνθρωποι;
Το να βρεις τους ανθρώπους σου μοιάζει με εκείνα τα βράδια που πεινάς και ανοίγεις το ψυγείο ψάχνοντας κάτι ακριβώς όπως το έχεις στο μυαλό σου. Δοκιμάζεις κάτι που φαίνεται ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι αυτό. Μετά κάτι άλλο – ούτε αυτό. Και τότε, κάπως, από τύχη ή από επιμονή, βρίσκεις το τέλειο σνακ. Κι εκεί, συνειδητοποιείς πως ήταν αυτό που χρειαζόσουν από την αρχή.
Κάπως έτσι είναι και οι σωστοί άνθρωποι.
Μια είναι η ερώτηση, και είναι πολύ απλή: Σου αρέσει αυτός που γίνεσαι, όταν είσαι μαζί τους;
Γιατί οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας μάς διαμορφώνουν, συχνά περισσότερο απ’ όσο συνειδητοποιούμε. Είναι αυτοί που μας ενθαρρύνουν να ρισκάρουμε ή που μας καθηλώνουν στον φόβο. Που μας επιτρέπουν να είμαστε αληθινοί ή που μας κάνουν να κρύβουμε κομμάτια του εαυτού μας.
Το να βρεις τους ανθρώπους σου δεν σημαίνει να βρίσκεις απλώς αυτούς που μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα ή κάνουν την ίδια ζωή. Είναι να βρίσκεις αυτούς με τους οποίους μπορείς να είσαι ελεύθερος. Να γελάς δυνατά χωρίς να ντρέπεσαι. Να λες τη γνώμη σου χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε απορρίψουν. Να δείχνεις τον ενθουσιασμό σου χωρίς να σε κάνουν να νιώθεις χαζός.
Οι σωστοί άνθρωποι δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι μικρότερος για να ταιριάξεις στον κόσμο τους. Δεν χρειάζεται να προσπαθείς υπερβολικά, να συγκρατείς τα αστεία σου ή να κρύβεις τα συναισθήματά σου. Αυτοί οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις ότι μπορείς να αναπνεύσεις. Ότι μπορείς να είσαι αληθινός.
Είναι αυτοί που δεν κρατούν το τηλέφωνό τους όταν τους μιλάς. Που μοιράζονται το φαγητό τους μαζί σου χωρίς να ρωτήσουν αν θέλεις. Είναι αυτοί που όταν συμβαίνει κάτι καλό, είναι οι πρώτοι που θέλεις να το πεις. Αλλά και αυτοί που, όταν κάτι δεν πάει καλά, δεν λένε “θα είμαι εδώ αν με χρειαστείς”, αλλά έρχονται χωρίς να χρειαστεί να τους ζητήσεις τίποτα.
Κι όμως, δεν είναι εύκολο να τους βρεις. Μερικές φορές χρειάζεται να φύγεις από ανθρώπους που σε κρατάνε πίσω. Άλλες φορές, πρέπει να αντέξεις τη μοναξιά, μέχρι να έρθουν εκείνοι που θα αξίζουν πραγματικά. Στην πορεία θα δοκιμάσεις, θα απογοητευτείς, θα απομακρυνθείς. Θα υπάρξουν φιλίες που θα ξεθωριάσουν, σχέσεις που θα σε κάνουν να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, άνθρωποι που θα σε κάνουν να νιώσεις ότι δεν χωράς. Και ίσως, κάποια στιγμή, αναρωτηθείς αν τελικά είσαι εσύ το πρόβλημα.
Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν φταις εσύ. Ούτε αυτοί. Απλώς δεν ήταν οι δικοί σου άνθρωποι.
Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση της ζωής: να μην βολευτείς σε σχέσεις που σε κάνουν να νιώθεις μόνος, απλά και μόνο επειδή φοβάσαι να ψάξεις κάτι καλύτερο. Να έχεις το θάρρος να περιμένεις μέχρι να βρεις εκείνους που θα σε δουν πραγματικά.
Και όταν τους βρεις, θα καταλάβεις πως όλος ο δρόμος—οι παρεξηγήσεις, οι λάθος άνθρωποι, οι στιγμές μοναξιάς—δεν ήταν χαμένος χρόνος. Ήταν το ταξίδι που σε οδήγησε σπίτι. Στο σπίτι σου!
Και τότε, δεν θα χρειάζεται να αναρωτιέσαι. Απλώς θα ξέρεις.
Να προσέχεις τον εαυτό σου.
