Σήμερα ξύπνησα από τον ήχο της βροχής στο παράθυρό μου. Χτυπούσε απαλά και σταθερά, για λίγο σταματούσε, και μετά πάλι «τουκ, τουκ, τουκ». Λες και ήθελε να με ενημερώσει με το καλημέρα σας για το τι συνέβαινε στον έξω κόσμο, τι γινόταν πίσω από την κλειστή κουρτίνα μου. Σαν να ήθελε να μου πει «Να, Νίκη, να η ευκαιρία σου για την μικρή σου ιεροτελεστία».
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι παιδί του χειμώνα. Δεν αγαπώ ούτε το κρύο, ούτε τη βροχή, ούτε τον αέρα. Το γκρι χρώμα μου αρέσει μόνο στα ρούχα. Δεν μπορώ τη μουντάδα της φύσης. Δεν της αξίζει να είναι μουντή και θλιμμένη. Σε κανέναν μας δεν αξίζει. Αυτά συνηθίζω να γράφω στα τετράδιά μου, κάποιες μέρες σαν και αυτή, όταν η βροχή κάνει αισθητή την παρουσία της.
Το πρώτο κομμάτι της μικρής μου ιεροτελεστίας, κάτι μέρες σαν και τη σημερινή, ξεκινάει με έναν κόμπο που πρέπει να λύσω. Αυτό το κουβάρι των σκέψεων, αυτό το κουβάρι του «μπλιάχ». Τραβάω την κουρτίνα και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πώς γίνεται να μου αρέσει τόσο η θάλασσα και να μην συμπαθώ τη βροχή; Αφού αγαπώ το στοιχείο του νερού… Ίσως φταίει που η σχέση μας με τη θάλασσα είναι διαφορετική. Επιλέγουμε εμείς πότε θα την προσεγγίσουμε. Ενώ με τη βροχή, δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Η βροχή έρχεται ξαφνικά, μόνη της, σχεδόν ακάλεστη, και σου λέει: «Ωραία, ήρθα, θα σε βρέξω, ώρα να με διαχειριστείς, ώρα να με αντιμετωπίσεις».
Το μυαλό μας είναι τόσο περίεργο και πολύπλοκο. Αγαπάει τις λίστες και τη γκρίνια. Συνδέει και αποθηκεύει πληροφορίες με τρόπο πραγματικά αξιοθαύμαστο. Αλλά, πολλές φορές, κάνει λάθη. Όχι από αφέλεια, αλλά από πραγματικό ενδιαφέρον και φροντίδα. Κρύο, βροχή, χειμώνας, κρυολόγημα. Να μια λογική λίστα. Λογική μεν, ελλιπής δε. Κάποιοι πρέπει να το ζορίσουμε λίγο για να μπουν στη λίστα τα καλά. Φτιάχνοντας τον καφέ μου, παρατήρησα από το παράθυρο τις σταγόνες της βροχής να κρέμονται από τα φύλλα των δέντρων στο απέναντι χωράφι. Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό η μυρωδιά της βρεγμένης γης. Αυτά δεν αξίζουν να μπουν στη λίστα μας, μυαλό;
Ή η υπέροχη ευκαιρία που έχουμε να απολαύσουμε το ζεστό μας ρόφημα κάτω από μια κουβέρτα, παρέα με ένα βιβλίο και το μαγικό σάουντρακ της φύσης, την απαλή μελωδία της βροχής; Να ξεχάσουμε μήπως το ότι δεν παίρνουμε ποτέ ομπρέλα στα ταξίδια μας; Ότι, ακόμα και όταν βρέχει, δεν βάζουμε κουκούλα, γιατί μας αρέσει αυτό το μικρό φιλάκι της φύσης στο πρόσωπό μας; Να ξεχάσουμε πόσο πολύ έχουμε γελάσει σε μια ξαφνική βροχή στη μέση του καλοκαιριού; Δεν σε ενοχλούσαν τότε ούτε τα βρεγμένα σου πόδια, ούτε τα χαλασμένα σου μαλλιά. Έτρεχες ανέμελη στα στενά, μαζί με την αγάπη σου, για να προστατευτείτε από τη βροχή. Και γελούσες πολύ. Και χαιρόσουν σαν μικρό παιδί.
Λοιπόν, υπάρχει κάτι πιο ρομαντικό από τη βροχή; Σε προκαλεί να την αντιμετωπίσεις, ναι. Αλλά στο χέρι σου είναι να την κάνεις σύμμαχο της ευτυχίας σου! Η βροχή είναι μια μοναδική ευκαιρία κάθαρσης. Όχι μόνο της φύσης, αλλά και της ψυχής μας. Επίτρεψέ της να ακουμπήσει το δέρμα σου. Άφησέ τη να πάρει όλα τα κολλώδη και σκονισμένα πράγματα που κουβαλάει η σκέψη σου. Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να ρίξει για λίγο τους ρυθμούς του, να επιβραδύνει, να χαλαρώσει, να κουρνιάσει στη ζεστασιά του σπιτιού, να ηρεμήσει από την πολλή βαβούρα της πόλης, της ζωής. Πάρε παράδειγμα από τη φύση‧ κάνε κι εσύ ένα διάλειμμα.
Σήμερα η ιεροτελεστία πέτυχε. Μαθαίνω, σιγά-σιγά, να αφήνω τις μέρες να είναι αυτό που είναι. Να μη βιάζομαι να τις αλλάξω. Σήμερα, άφησα τη βροχή να είναι απλώς… βροχή. Ίσως τελικά δεν είμαι παιδί του χειμώνα. Αλλά σήμερα, για λίγο, δεν θα με πείραζε να ήμουν.