Λοιπόν…
Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό το γράμμα. Ίσως γιατί μου είναι δύσκολο να σου απευθύνω τον λόγο μετά από τόσα χρόνια με αυτό τον τρόπο, ίσως πάλι επειδή ξέρω πως θα το βρεις κάπως γελοίο και παιδιάστικο. Πάντα η σοβαρότητά σου (ή μήπως η σοβαροφάνεια;), με έβρισκε τρομερά αντίθετη. Απλώς, ξέρεις, βαρέθηκα να έχω τις σκέψεις μου στις σημειώσεις του κινητού μου. Νομίζω πως ήρθε η ώρα να τις δεις…
Τέλος πάντων… γεια! Είμαι εγώ.
Πέρασαν χρόνια, κι όμως, κατά κάποιο τρόπο, είσαι ακόμα εδώ. Όχι στα καθημερινά μηνύματα, ούτε στα ραντεβού για καφέ που ποτέ δεν κανονίζουμε, αλλά στο μυαλό μου, στις αναμνήσεις μου, σε μια εκδοχή του εαυτού μου που έζησε μαζί σου. Κάποιες μέρες είσαι ακόμα πιο έντονα εδώ. Όπως στα γενέθλιά μας, που πλαισιώνονται από μια απουσία, ή στα stories στο Instagram που απεικονίζουν όσα ζούμε πλέον χωριστά. Αλλά δεν σου στέλνω αυτό το γράμμα για να σου γκρινιάξω. Θυμάμαι πόσο σε εκνεύριζε.
Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι πια. Οι δρόμοι μας χώρισαν… Έγινε επειδή η ζωή μας τράβηξε μακριά; Επειδή αλλάξαμε τόσο που δε χωρούσαμε πια ο ένας στη ζωή του άλλου; Δεν ξέρω… Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να βρούμε ξανά τον παλιό ρυθμό μας, αν θα γελούσαμε με τα ίδια αστεία, αν θα νιώθαμε την ίδια άνεση, όπως τότε.
Αλλά ξέρω πως υπήρξαμε. Και αυτό από μόνο του είναι υπέροχο, ε;
Κάποιες φορές σκέφτομαι εκείνα τα βράδια που μιλούσαμε ασταμάτητα, σαν να μην υπήρχε χρόνος. Τις βόλτες μας σε γνώριμα μέρη μέχρι να ξημερώσει, τα τραγούδια που τραγουδούσαμε δυνατά στο αυτοκίνητο, τα όνειρα που λέγαμε και πιστεύαμε ότι θα κρατήσουν για πάντα. Σκέφτομαι τις φορές που με συμβούλευες, τις στιγμές που σου κρατούσα το χέρι, όταν όλα πήγαιναν στραβά και η θλίψη σε σκοτείνιαζε. Ακόμα και τις στιγμές που σου έλεγα να μου δώσεις σημασία, ακόμα κι αν ήξερα ότι είχα όλη την προσοχή σου. Θυμάμαι το γέλιο σου, τη φωνή σου, τις εκφράσεις σου. Θυμάμαι πώς ήταν να σε έχω στη ζωή μου.
Κι αν κάτι θέλω να σου πω σήμερα, είναι ένα ευχαριστώ.
Γιατί μέσα στο μυαλό σου υπάρχει ακόμα μια νεότερη εκδοχή του εαυτού μου. Ένας άνθρωπος που ήξερες και θυμάσαι. Και με το να τον κρατάς ζωντανό, μου θυμίζεις ποια ήμουν. Μου θυμίζεις κομμάτια μου που μπορεί να έχω αφήσει πίσω, αλλά που εξακολουθούν να είναι δικά μου. Και δικά σου, γιατί στα έδωσα με όλη μου την καρδιά. Λένε πως το πιο σημαντικό και όμορφο δώρο που μπορείς να κάνεις σε έναν άνθρωπο είναι ο χρόνος σου. Γι’ αυτό και σε ευχαριστώ. Γιατί μοιράστηκες μαζί μου τον δικό σου. Κι ακόμα κι αν δεν το κάνουμε πια, να ξέρεις πως δεν πήγε χαμένος. Γιατί ευγνωμονώ τη ζωή που ένωσε τα μονοπάτια μας.
Οι σχέσεις είναι εύθραυστες, σαν λεπτή, διάφανη κλωστή. Μπορεί να τεντώνεται, να λεπταίνει, να χάνεται σχεδόν από το οπτικό μας πεδίο. Αλλά δεν κόβεται πάντα. Όσο κι αν μας δοκιμάζει ο χρόνος, όσο κι αν μεγαλώνουμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, υπάρχει πάντα κάτι που μας συνδέει. Μια ανάμνηση, μια αίσθηση, ένα κομμάτι της καρδιάς μας που δεν ξεθωριάζει.
Νιώθω ότι η δική μας κλωστή υπάρχει ακόμα. Διάφανη και λεπτή, αλλά όχι σπασμένη. Είσαι ακόμα εδώ. Κι εγώ, με τον τρόπο μου, είμαι ακόμα εκεί.
Με αγάπη,
η ρομαντική σου
